Tentoonstellingsteksten
De Galatea Kunstprijs is een tweejaarlijkse prijs voor beeldend kunstenaars met een recent migratieverleden.
Opdrachtgever: Dordrechts Museum
Teksten: Studio Pilgram
Concept: Wilma Sütö i.s.m. de Galatea Foundation
Ontwerp: Studio Roodenburch
Introductietekst
109 woorden, 30 seconden leestijd
Galatea Kunstprijs
Kunst voorbij grenzen
Wat als je alles moet achterlaten om ergens anders opnieuw te beginnen?
De vijf genomineerden van de Galatea Kunstprijs deden het. Uit vrije wil of omdat ze geen keus hadden.
Om hen te helpen in Nederland weer een bestaan als kunstenaar op te bouwen heeft de Galatea Foundation de Galatea Kunstprijs ontwikkeld.
De prijs, die bestaat uit een bedrag van € 2.500,- en de Galatea Penning, wordt tweejaarlijks uitgereikt aan een beeldend kunstenaar met een recent migratieverleden.
In deze tentoonstelling zie je werk van:
→ Charles Badoue, Ivoorkust
Proverbs 3-6 © Charles Badoue
Thematekst
101 woorden, 30 seconden leestijd
Verdriet naast hoop
Charles Badoue (1987) behoort tot de Gere, een gemeenschap die in het zuidwesten van Ivoorkust leeft. Op de vlucht voor de slachtingen in zijn woonplaats Duékoué belandt hij in Groningen.
Hier verwerkt hij het gewelddadige verleden van zijn geboorteland in zijn werk. Dat doet hij door felle kleuren en donkere thema’s naast elkaar te zetten.
Pijn naast vreugde, verdriet naast hoop.
Deze gelaagdheid zit niet alleen in zijn onderwerpen, maar ook in zijn materiaalgebruik. Met dikke, expressieve verflagen - die hij vaak ook weer wegkrast - brengt hij een ode aan de cultuur die hij achter zich heeft moeten laten.
Charles Badoue © Bram Vreugdenhil
Thematekst
106 woorden, 30 seconden leestijd
Als muren konden praten
Elk huis in de Sovjet-Unie had er een: een Sovetskaja Stenka, een ‘Sovjetmuur’. Deze kastenwand vol porselein, glinsterend kristal en propagandaboeken die niemand las, weerspiegelde de Sovjet-ideologie van communisme, censuur en volledige staatscontrole.
Wat verbergen deze glimmende kastdeuren?
De Oekraïense Daria Khozhai (1994) focust in haar werk op herinneringen en trauma’s van fysieke ruimtes.
Na jarenlang van generatie op generatie te zijn doorgegeven, opent de Sovjetmuur uit haar ouderlijk huis zijn deuren om de gruwelijke realiteit te tonen. Het regime, dat zo stilletjes de huizen insloop, laat niets dan verwoeste levens, vermorzelde dromen, pijn en verdriet achter.
Daria Khozhai © Bram Vreugdenhil
Thematekst
103 woorden, 30 seconden leestijd
Zelfs aan de rand van de afgrond is het leven de moeite waard *
Wat als je het recht om vrijuit te spreken wordt afgenomen? Als de regering bepaalt dat woorden als ‘vrijheid’, ‘liefde’, ‘vrouw’ niet meer gebruikt mogen worden?
Dan moet je het uitschreeuwen, vindt Shamseddin Moradi (1975), vooral als je kunstenaar bent.
Dat doet hij door traditioneel Iraanse kalligrafie te combineren met hedendaagse kunst en grafisch ontwerp. Hierin vormt de natuur een belangrijke inspiratiebron - vooral de eikenbomen uit zijn geboorteplaats. Subtiel, tussen hun wortels, klinkt het protest tegen de censuur en de onderdrukte positie van vrouwen in Iran.
* Vrij naar Fjodor Dostojevski
Shamseddin Moradi © Bram Vreugdenhil
Thematekst
103 woorden, 30 seconden leestijd
De zin van het leven
Harrison Omoyater (1994) is ‘met de helm op geboren’; met het vruchtvlies nog om zijn hoofd. Een slecht voorteken in Oza, Nigeria. Voor zijn eigen veiligheid stuurt zijn vader hem daarom op zijn negentiende weg. Eenmaal in Nederland gaat het zo slecht dat hij wordt opgenomen.
Kunst maken brengt hem er bovenop; het geeft zijn leven zin. Tien uur per dag besteedt hij aan zijn werken, die bestaan uit duizenden, met de hand beschilderde tandenstokers en satéprikkers.
Ermee bezig zijn werkt meditatief; tijdens het maken verwerkt hij zijn trauma’s en beseft hij: het is mogelijk iets van het leven te maken.
Harrison Omoyater © Bram Vreugdenhil
Thematekst
103 woorden, 30 seconden leestijd
Littekens als leidraad
Hoe kan Oekraïne zijn identiteit behouden, nu zoveel gebouwen zijn verwoest? Dat houdt Bogdan Seredyak (1988) bezig.
Hij was toevallig in Rotterdam toen de oorlog in Oekraïne uitbrak. Ook Rotterdam werd ooit gebombardeerd, maar architectonisch zie je daar niets van; het lijkt een nieuwe stad.
Gaat dat ook Oekraïne gebeuren, als het land weer opgebouwd wordt, of kan het anders?
Seredyak onderzoekt hoe je kunt herbouwen met behoud van wat er was. Door mét ruïnes te bouwen creëert hij littekens die herinneren aan het geweld dat er was en ervoor zorgen dat in de toekomst niet dezelfde fouten worden gemaakt.
Bogdan Seredyak © Bram Vreugdenhil